Ik ben zo een twintig jaar en ik ga verhuizen. Van mijn eigen kleine appartement naar een studentenhuis, dat heb ik altijd al willen doen. Samen met mijn nieuwe huisgenoot rij ik naar een woning waar we gratis wat spullen mogen ophalen om onze studentenhuis in te richten.Wanneer we het huis bereiken zie ik mijn vader daar al staan. Ik heb hem gevraagd of hij ons kon helpen met zijn bus. Dat scheelt sjouwen door de extra handen en rijden (of huren) door de bus die hij heeft. De spullen waarvoor we deze afspraak hebben gemaakt, zetten we stuk voor stuk in de bus; een bankstel, salontafel, kastjes. De bus raakt stukje bij beetje vol, terwijl ik steeds meer leegloop, het zweet gutst over mijn hoofd.
Wanneer we helemaal ingeladen zijn zegt de vrouw des huizes tegen mij en mijn nieuwe huisgenoot: “Jullie mogen nog één ding per persoon uitzoeken. Vanuit de kamer die ik bewust afgesloten heb.” We lopen in spanning achter haar aan de trap op, een gang door, maar stoppen dan abrupt. De vrouw pakt haar sleutelbos, rinkelt er onbewust veel te lang mee, op zoek naar die ene, juiste, sleutel. Krakend opent de deur en legt een kamer vol met schatten bloot. Althans, zo zien wij het, er zullen ongetwijfeld kenners zijn die het een overvolle rommelkamer noemen.
Na, wat voor mijn gevoel, onmogelijk meer dan vijf minuten kon zijn, moet er toch echt een keuze gemaakt worden. Slechts één voorwerp mag met mij mee. Ik loop nog een laatste keer door de kamer heen, voel aan een schilderij, het is doek, dat is goed, bedenk ik me met een ongelooflijk moeilijke gezichtsuitdrukking.
Met het schilderij in mijn handen loop ik naar buiten en ik laat het aan mijn vader zien vol trots. “Goed gekozen jongen,” zegt hij terwijl hij me een schouderklopje geeft. Op dat moment voel ik me de koning te rijk, ik ben een super trots kind met een glimlach van oor tot oor! Ik mag dan twintig jaar zijn, maar ik blijf zijn kind.
Nu is het tijd om afscheid te nemen van dat schilderij! Het is dan ook echt wel een schat, maar ik kan het onmogelijk houden.
