‘Mama, morgen mag ik mijn speelgoed verkopen toch? Dit wil ik verkopen.’ Elsie staat met een doos in haar handen met een brede trotse glimlach in de deuropening.
‘Wauw, wat goed lieverd. Weet je het zeker?’ Ze kijkt met een bezorgde blik naar de doos in de handen van haar dochter. ‘Dat zijn toch je favoriete knuffels?’
Elsie kijkt naar haar knuffels en knikt langzaam. ‘Ja mama, ik ben al zeven! Ze mogen nu andere kindjes blij maken.’
‘Ooh lieverd toch, wat mooi. Je weet wel dat ze dan niet meer van jou zijn he? Zodra je ze verkocht hebt?’
Elsie kijkt met vochtige ogen naar haar moeder, ze zet de doos op de grond, pakt haar beer stevig vast en kruipt bij mama op schoot. ‘Dat weet ik mama, ze mogen nu andere kindjes helpen.’
‘Oke schat, goed van je.’
De twee knuffelen nog samen tot het bedtijd is.
‘Zo, hier is jouw kleedje. Leg de spullen er maar op die je wilt verkopen. Weet je al hoeveel geld je ervoor gaat vragen?’
Elsie begint direct druk de doos uit te pakken en alles een eigen plekje te geven. ‘Ja, ik weet de prijzen allemaal al.’
Ze zet haar knuffels allemaal bij elkaar. Een tijger rechts, haar lievelingsbeer in het midden en een olifant links. De andere spullen verdeelt ze over het kleed.
‘Hoi, hoeveel kost zo’n knuffel?’ Het is een man van in de veertig jaar oud die de vraagt stelt. Hij klinkt vriendelijk en kijkt haar vrolijk aan met glinsterende pretogen achter ronde brillenglazen.
‘Hallo meneer, ze kosten vier euro,’ zegt Elsie enthousiast.
‘Oeh dat vind ik een beetje duur. Mag het misschien ook voor twee euro?’
Elsie kijkt naar haar knuffels. Deze knuffels hebben haar zoveel plezier gebracht, de tijger ging altijd met haar mee naar school. De olifant was altijd aanwezig bij alle speelfeestjes. Haar ogen gingen naar de beer, haar beer die altijd bij haar in bed heeft gelegen. Als ze bang van een droom wakker werd midden in de nacht was het beer die haar rust gaf. Deze knuffels zouden nu andere kinderen gaan helpen! Het gaat niet om het geld. ‘Oke dan, twee euro. Welke wilt u?’
‘Welke is jou lievelings?’
‘Deze beer meneer!’ Ze pakt de beer op en houdt hem tegen haar wang. Elsie is trots op haar beer, deze beer gaat als eerste een nieuw huisje krijgen. Ze wist het zeker, hij zou het goed doen.
‘Dan wil ik die graag, wat is hij leuk!’ De man geeft twee euro en pakt de beer aan met twee handen en houdt hem stevig tegen zijn borst. Dan houdt hij de beer voor zich, met een hand heeft hij de kop vast en de andere het lichaam. Een korte ruk en de kop komt los van het lijf, dikke pluizen vulling vallen naar de grond terwijl de man begint te lachen.
Elsie huilt terwijl ze naar haar beer kijkt.
Hij loopt naar de vuilnisbak en gooit de twee delen, die net nog een geweldige mooie beer waren, weg.
Elsie kijkt naar de man en een diepe woede vult haar hart terwijl ze denkt aan wat haar moeder haar had verteld, zodra je iets verkocht hebt is het niet langer van jou.
