Nog een paar dagen en dan is mijn boek opnieuw te koop.
Een nieuwe omslag, een nieuwe prijs, hetzelfde bloedstollende verhaal.
Heb je het nog niet? Nog even geduld en dan is het hier te koop.
Omdat wachten niet het makkelijkste is, hierbij een stukje uit het boek. Ook wil ik graag wat vertellen over de achtergrond van dit ‘wezen’ en mijn inspiratie hierin.
Nu loopt Dave op het dak van een kantoorgebouw, de wind blaast door zijn haren en laat zijn pyjama bol staan. Kippenvel staat op zijn armen en Dave voelt ogen in zijn rug branden. Hij begint te rillen terwijl een schaduw over hem heen schuift. Hij draait zich om en kijkt in rode ogen waar niets dan haat in te lezen is. Dave valt achterover en probeert achteruit te krabbelen. Tot hij aan de rand van het gebouw komt en niet verder kan.
De gedaante met de rode ogen is groot, groter dan een mens. Hij is donkerbruin afgewisseld met zwart gekleurd en zijn huid is leerachtig. Zijn kop is lelijk, maar angstaanjagend en de handen hebben meer weg van klauwen, zijn stem klinkt meer als een diep gegrom. ‘Hah… nu ben je van mij’, zijn stem is diep en vol, dieper dan in zijn vorige droom, maar Dave herkent de stem.
Dave probeert zich om te draaien om op te kunnen staan en te vluchten, maar hij merkt dat geen van zijn spieren luisteren. Hij is machteloos.
‘Dave, je bent zwak, je hebt gefaald en je bent anderen en jezelf alleen tot last. Je bent waardeloos!’, zegt de duistere figuur op snelle toon, hij lijkt haast te hebben, alsof zijn tijd beperkt is. ‘Hoeveel levens moeten er nog kapot voordat je snapt dat je er beter een einde aan kan maken?’, bijt de gedaante hem toe.
Elke vezel in Dave krimpt ineen, de woorden raken hem waar hij op het moment al zo zwak is. Nog even probeert Dave zich tegen zijn emoties te verzetten, maar verliest en begint weer overweldigend te huilen. ‘Je hebt gelijk… ik ben waardeloos…’, krijst hij, terwijl hij zichzelf volledig de duisternis in voelt glijden.
‘Tijd voor de makkelijkste weg uit je problemen Dave, spring’, zegt de duistere gedaante en hij wijst naar de rand van het gebouw. Dave gaat staan en werpt zich naar beneden, tijdens de val voelt hij al zijn angst en pijn wegvloeien, het voelt goed. Er is vrede.
Soms is mijn inspiratie maar moeilijk te beschrijven en dat is ook zo bij dit stuk uit het boek. Ik had een klank van een naam in gedachte en Google heeft me geholpen aan de naam. Deze naam is van een duister wezen dat bekend staat als demon van de angst.
Dat het gaat om een zelfmoord vanaf een hoog gebouw komt voort uit mijn kennis over het bedrijfsleven. Het is enorm triest maar er zijn landen waarbij falen, in het bedrijfsleven, een dusdanige impact heeft dat het mensen tot zelfmoord brengt. Deze bedrijven zijn vaak gevestigd in hoge gebouwen en de medewerker die zijn falen niet onder ogen kan zien besluit van het dak te springen.
Er zijn uiteraard meerdere doelen voor deze scene, maar het belangrijkste is duidelijk maken hoe iets vat kan krijgen op de verzwakte geest.
Daarnaast is het uiteraard een geweldig meeslepend stuk, waarin je goed de strijd van Dave ziet.
Over Agramon is natuurlijk nog veel meer te schrijven en te vertellen. Onderdeel van lezen is visualiseren en zelf het verhaal inkleuren. Ik kan uiteraard meer vertellen, maar daar zit een behoorlijke kans op spoilers in.
Meer lezen?
Nog eventjes geduld, dan is het boek te koop!
