We hebben onze koffers afgegeven, alle vier te zwaar, twee kregen een sticker ‘OVERWEIGHT’. We hebben onze laatste afscheid genomen van de familie die nog op ons stond te wachten. De poortjes door en onderweg naar de volgende wachtrij, de douane.
Bij de eerste aanblik zien we direct dat het niet zo druk is, deze wachtrij zijn we snel doorheen. Gelukkig want tot dusver was het al best wel vermoeiend. Tegenslagen bij het wachten voor de incheckbalie, het bijbetalen voor de koffers, het niet even normaal afscheid kunnen nemen. We komen aan en krijgen direct te horen dat de laptop(s) in de handbagage mag blijven, fijn want dat zijn er best wel wat! We slepen met twee rolkoffers, twee rugzakken en nog een bigshopper. Helaas moeten de schoenen wel uit, hadden we maar geen grote bergschoenen moeten dragen denk ik dan. Tegelijk weet ik dat ik die schoenen zeker mee wil hebben en absoluut niet als gewicht in de koffer had willen hebben. Zonder tegenspreken of negatieve gevoelens gaan de schoenen uit en ook in een bak. Horloge en alles wat ik me kan bedenken erbij en hop de scanner in.
Tot dusver gaat alles goed, geen piepende poorten, rennende beveiligers of wat dan ook. Zou deze stap van onze reis dan vlekkeloos gaan verlopen? Ik durf het te geloven en loop rustig naar de plek waar de bakken uit komen met onze handbagage. Opeens schiet de dopper vol water door mijn gedachten, helemaal vergeten! Vloeistof, dat is iets waar ze altijd moeilijk over doen.
Ik kijk naar de lopende band waar alle bakken overheen rollen en zie dat er drie van ons op een zijspoor komen. Ik bedenkt me daar hoe groot de kans is dat drie van de vier stuks handbagage een extra check nodig hebben en bereid me voor op het kwijt zijn van een dopper. Tot ik zie dat de tas waar de dopper in zit als enige op de reguliere band ligt.
De schoenen gaan weer aan, de riem om en we wachten keurig tot we iets te horen krijgen over de bagage die nu in handen is van de beveiligingsmedewerkers.
Het begint met de rolkoffer van Joyce. Joyce begint uiteraard ons verhaal te doen over wat ons te wachten staat, een enkeltje Brazilië? Dat is niet niks. Hoe dat zo? Wat ga je daar doen? Het is een fijn gesprek. Ik voeg toe dat ons hele hebben en houden in vier koffers en vier stuks handbagage zit. Het zou dus fijn zijn als we de handbagage dicht konden houden, ik was een beetje bang dat ze anders niet meer dicht zouden kunnen. Begripvol werd ik aangekeken, maar deze koffer moest toch echt open.
Direct bij het opendoen vielen er dingen uit, privé dingen en Joyce begon zich te verontschuldigen.
‘Ja… deze hebben ze niet in Brazilië en uhm…’
De vrouw kijkt vriendelijk en legt uit dat ze iets hebben gezien en het zit ergens aan die kant aan de rand. Ze zoekt tussen de grote hoeveelheid spullen.
‘Er zit iets in wat absoluut gevaarlijk kon zijn, iets met een paardenhoofd,’ zegt ze uiteindelijk en Joyce slaakt een kreet.
‘Nee, ooh nee, daar heb ik helemaal niet over nagedacht! Wat stom… sorry… sorry… het was ook allemaal zo druk. Dat is een briefopener, hij zit daar,’ ze wijst en direct heeft de medewerkster het instrument in handen.
‘Heeft het sentimentele waarde?’
‘Nou… als het niet mee mag zou ik het begrijpen hoor. Wat ongelooflijk stom van me! Sorry!’
De vrouw is begripvol, maar aan alles is te zien dat ze twijfelt. Ze kijkt even rond en roept er een collega bij. De collega kijkt mee en haalt zijn schouders op. De leidinggevende wordt erbij geroepen.
Even later komt er een brede, vriendelijk ogende man aanlopen. Zijn mondkapje half op zijn gezicht met een uitstraling die verraad dat hij zeker niet van plan is te gaan haasten.
Ik moet denken aan ‘de douane meneer‘ van Jochem Myjer.
Hij kijkt naar de briefopener, naar Joyce en weer naar de briefopener.
Joyce verontschuldigt zich weer en verteld ook aan deze man dat we emigreren en wat we gaan doen in Brazilië.
Hij luistert aandachtig en vraagt geïnteresseerd door.
Ik dacht bij mezelf dat hij inderdaad zo vriendelijk is als zijn uitstraling al had verraden.
‘Als hij niet mee mag dan snap ik dat volledig hoor, dat is geen probleem!’ Joyce kijkt nog eens naar het paardenhoofd en weer naar de man.
‘Nee, geen probleem, hij mag mee. Heel veel succes met jullie avontuur!’ De man draait zich om en loopt weg.
De vrouw doet alles weer terug in de koffer, zo goed als kan en met de hulp van Joyce gaat de koffer weer dicht. Ik zucht van opluchting wetende hoeveel moeite het had gekost om hem in eerste instantie dicht te krijgen.
Het tweede item wordt erbij gepakt, een rugtas. De vrouw kijkt nog even op het scherm en geeft de rugtas zonder te openen af aan ons. Wat een opluchting! Niet omdat ik er iets in had zitten waarvan ik dan ook maar het idee had dat het niet zou mogen, maar omdat hij gewoon te vol zat om daar leeg te halen. Ik had met het inpakken van deze bagage een absolute ‘highscore’ gehaald met tetris! Alles had een plekje en er was geen lege ruimte over. Dat zou mij nooit een tweede keer lukken.
Nummer drie, mijn rolkoffer. Alleen deze nog en dan kunnen we door naar de gate! Ik kijk op mijn horloge en zie dat we inderdaad door moeten, even rustig winkelen hebben we zeker geen tijd voor. Winkelen hebben we ook niet echt zin in, bedenk ik me, we hebben teveel spullen en het is een veel te vermoeiende reis.
‘Deze moet ik ook openen helaas,’ hoor ik de medewerkster zeggen.
‘Daar zit mijn camera in en mijn drone, batterijen, maar als het goed is mag dat allemaal mee. Daar heb ik uitgebreid onderzoek naar gedaan van te voren,’ vertel ik haar vol overtuiging. Had ik het mis? Ga ik hier afscheid moeten nemen van de drone waarmee ik het geweldige project Agua Viva in beeld wil brengen vanuit de lucht?
De vrouw kijkt me aan en zegt niets. Ze pakt de rits vast en trekt de koffer open. Zonder woorden pakt ze mijn bambook notitieboek (dat is een notitieboekje gemaakt van whiteboard materiaal) en haalt daar een raar apparaat overheen. Ze veegt over een aantal pagina’s en doet hem terug in mijn koffertje.
Dan pakt ze mijn Bijbel, haalt hem uit de hoes, slaat hem open en haalt ook daar het apparaat overheen. Ze verwisselt iets aan dat apparaat en doet mijn Bijbel terug.
Ik kijk naar wat er gebeurd en kan me alleen maar indenken dat het ‘apparaat’ scant op drugs of verboden middelen.
Ze pakt mijn andere Bijbel, dit is een parallel versie Engels Portugees, gekocht in 2017 toen we voor de eerste keer in Brazilië waren. Ook bij deze gaat het apparaat over verschillende bladzijdes waarna ze de Bijbel weer netjes terug doet in de koffer. Ze ritst hem dicht en geeft de koffer aan mij, geen woord van uitleg en ik durf ook niets te vragen.
‘Heel veel succes met jullie avontuur!’
