Excuus mensen, geen vreugdevol verhaal dit keer, maar mogelijk wel een verhaal van hoop. Skippen of lezen, de keuze is aan jou, hoe dan ook elke dag is een nieuwe kans. Geen zorgen om mij, al mag je me altijd vragen hoe het met me gaat. Deze post is voor hen die het herkennen en mijn roep naar jou is “er is hoop!”.
All the bright places
Niet vaak overkomt het mij dat een film me zo raakt, maar deze film te zien op Netflix is een film die me dwong om deze post te schrijven. Het verhaal van een jongen miskent door iedereen. Er was niemand die hem enig gevoel van acceptatie gaf, die hem leek te begrijpen. De hele film door zag ik hoe hij alle hulp die aangeboden werd aangreep en van zich afhield, hij riep het uit, schreeuwde om hulp, maar wist niet hoe hij dat moest doen.
Hij herkent zijn ‘duisternis’ als dezelfde die zijn vader had en wil daarin dus op zoek naar een oplossing. Hem werd verteld dat die hulp er niet was, het is zoals het is en zo zal het blijven. Zonder teveel te verklappen van de film zag ik in deze film een constante roep om hulp, zonder dat het bestempeld werd als een roep om hulp.
Geen vreugde
Iedereen heeft wel zijn minder goede dagen, maar in deze post duik ik een stuk dieper dan deze oppervlakkige uitspraak. Ik heb niet over een baal dag, een dag dat het even wat tegen zit. Ik heb het over iets dat zwarter is dan dat, iets dat duister is, pikzwart en koud zoals we de dood wel eens voorstellen.
Geen enkele vreugde te vinden, niets dat de moeite waard is om een glimlach voor te laten zien. Waartoe dient het nou eigenlijk? Niet langer weten wat leuk is, dat is angstaanjagend.
Onbegrepen
Je kunt denken dat je het allemaal wel zelf kan en dat zal ook zeker een tijdje lukken, maar mensen zijn gemaakt voor contact. Jezelf afsluiten van anderen voorkomt dat ze je pijn kunnen doen, maar zorgt er voor dat je jezelf pijn doet.
Het is een stomme werkelijkheid… iedereen is anders en geen mens gaat jou 100% begrijpen, helaas zou ik haast zeggen. Toch zijn er mensen die bij je in de buurt kunnen komen, hoe ongeloofwaardig dat ook klinkt, iedereen is namelijk uniek. Voor je gevoel kan er niemand zo <vul je eigen termen in> zijn als dat jij bent en misschien is dat ook zo, maar er zullen zeker mensen in de buurt komen.
Vloek van kennis
Dit is een term die me altijd bij is gebleven, sinds het eerste moment dat ik ermee in aanraking ben gekomen. Het betekend dat we in onze communicatie er van nature vanuit gaan dat de andere (waarmee we communiceren) dezelfde kennis heeft als die wij hebben.
Om maar even een voorbeeld te geven, als je een voetballer ben dan is het onvermijdelijk dat je voetbaltermen in je communicatie gebruik. Zeker als je tegen een andere voetballer praat. Het gaat echter verder dan dat.
“Geef me dat ding eens aan” – Uiteraard snapt iedereen wat jij bedoelt met dat ding?
Zoals ik me voel…
“Je weet niet hoe ik me voel”, dat klopt. Niemand weet hoe jij je voelt. Als iemand je verteld dat ze weten hoe jij je voelt heb je ze zojuist betrapt op een leugen. Het kan zijn dat ze zich een inbeelding kunnen maken bij hoe jij je zou kunnen voelen, maar weten hoe jij je voelt? Nee.
Een oproep aan iedereen is dan ook om te stoppen met “Ik weet echt hoe jij je voelt!”, je weet het namelijk niet, ook al ben je door exact hetzelfde heengegaan, toch weet je het niet. Ik snap absoluut dat het een vorm is van begrip tonen, maar wel op een verkeerde manier. Met een dergelijke uitspraak vestig je namelijk direct de aandacht op jezelf en het heeft de neiging om de problemen van de ander te bagatelliseren.
Een verdrinken in emotie
Ik lig in het water, het is donker, blijkbaar is het nacht, maar dat moet het nu al een eeuwigheid zijn. Het is koud en er is zo ver ik kan kijken, en dat is niet ver, niets dan water. Ook onder mij lijkt niets dan water te zijn, koud en donker water. Vermoeidheid vult mijn lichaam, mijn leven. Hoe lang kan ik mijn hoofd nog boven water houden? Een grote golf zorgt dat ik kopje onder ga, ik schrik en spartel angstig om weer boven water te komen. Hoe lang nog? Hoe lang tot ik het op wil geven?
Dit is een stukje, losjes gebaseerd op een stukje uit mijn dagboek van alweer even geleden. Het zijn niet enorm veel woorden, maar het laat wanhoop zien. Zo zijn er veel uitleggingen mogelijk van de gebruikte woorden en ik ga hierna een aantal woorden een betekenis geven. Waarschijnlijk niet de juiste betekenis, maar wel een betekenis.
Duisternis alle kanten op, kortom geen oriëntatie en geen idee wat me te gebeuren staat. Het is koud, er is geen vreugde meer te vinden. De golven van het leven zorgen voor een ademloze ervaring, zorgen voor paniek. De duisternis zorgt ervoor dat de golven van het leven ook niet te voorspellen zijn.
Liefde voor Psychologie
Mijn hele liefde voor de psychologie zit hem in de mens en dat ik enorm graag anderen wil begrijpen. Ik ben oprecht geïnteresseerd in jou! Wat heeft jou gevormd tot wie je nu bent? Wat zorgt ervoor dat je door gaat? Waar komt jouw moed vandaag?
Ik leer elke dag bij en je zult mij niet snel horen zeggen dat ik iets weet. Op dit moment ben ik er echter van overtuigt dat er in ieder mens een drive zit om er het beste van te maken. Die drive zoeken en aanwakkeren is waar ik graag mijn werk van zou willen maken.
