Het is alweer eventjes geleden dat ik een blogpost heb geplaatst en natuurlijk heeft dat redenen. Wat kan het leven druk zijn, wat kan er veel op een mens afkomen. Hoe kun je alles tegelijk doen? Is dat überhaupt de bedoeling? In deze post even een korte update over de stilte vanuit mijn kant. Misschien dat het ook direct een aanvuring kan zijn voor alles wat gaande is aan jouw kant!
HBO opleiding
Zoals de meesten van jullie wel weten zit ik midden in een opleiding. De opleiding toegepaste psychologie. Je kunt zeggen wat je wilt, maar wat mij betreft is het een pittige opleiding! Ik weet natuurlijk niet wat er allemaal op de universiteit gebeurd, maar ik kan me zo voorstellen dat het vergelijkbaar is. Wel weet ik dat ze daar wat meer theoretiseren, meer klinisch, minder technieken. Althans dat is wat ik van horen zeggen heb.
Zelf zit ik op dit moment in twee begeleide modules tegelijk. Bij het NTI maken ze onderscheid in modules, namelijk open en begeleide modules. De open modules zijn op eigen tempo en kun je invullen en volgen zoals je wilt. De begeleide modules hebben een (strakke) planning en een docent die zich er, over het algemeen, intensief mee bemoeid. Verplichte onderdelen, lessen en meer van dat. Kortom intensief, druk en vereist planning. Tegelijk zijn de begeleide modules juist ook weer wat extra motiveert en aanvuurt om door te gaan.
Aan het begin van mijn opleiding heb ik voor mezelf besloten dat ik de opleiding wil aanpakken op een zo professioneel mogelijke manier. De eerder gevolgde opleidingen (al dan niet afgerond) ben ik vaak enthousiast begonnen met de instelling om er met minimale moeite een maximaal resultaat uit te halen. Kortom mijn insteek was het papiertje aan het einde!
Wat mij betreft niet de juiste insteek. Een opleiding doe je (naar mijn bescheiden mening) niet voor het papiertje aan het einde, maar voor alle theorie, technieken, methodes en kennis die je gedurende de opleiding tot je krijgt. Inmiddels volg ik liever een opleiding die ik niet afrond, maar waar ik wel veel uithaal, dan dat ik een papiertje op zak heb die zou moeten bewijzen dat ik kennis en kunde op zak heb die ik al lang weer kwijt ben.
Turbulente tijd
Wie heeft dat niet? Het lijkt alsof er veel op ons af komt, meer dan we ooit hebben meegemaakt. Natuurlijk is het altijd het ‘moeilijkste’ in het hier en nu, zeker als je toekomst en verleden er ook nog eens mee ga mengen. Ik kom nu niet aan met mindfulness, al geloof ik zeker dat in het hier en nu leven de bedoeling is.
In je leven ga je soms door perioden heen waarvan je weet dat het een impact gaat hebben op de rest van je leven. Anders dan “welke sokken zal ik aantrekken!?”, wat overigens ook een kwestie kan zijn van leven en dood, afhankelijk van de situatie. Hoe dan ook! In moeilijkere tijden heb ik persoonlijk het verlangen om meer te gaan schrijven, schrijven in een dagboek dus niet openbaar zoals deze post.
Wat ik zo bijzonder vind aan een turbulente tijd is dat het je terug brengt bij je basis. Voor mij is dat mijn fundament, namelijk Jezus Christus. En direct is het dan een geweldige tijd. Turbulent? Niet zozeer, ik heb immers vertrouwen in God, Hij heeft het beste met mij voor en met Hem is niets onmogelijk. Kortom, storm of niet, ik kan rustig slapen.
Ooh zo koud
Dit is de eerste keer dat we langer dan een maand in Brazilië zijn, voorheen zijn we telkens een maand gegaan en al was dat ook in de maand mei, dit hebben we niet eerder meegemaakt! Wij hebben het koud en ik bedoel ook echt koud! Toen we nog in Nederland waren hadden we een gesprek met oud zendelingen die ook in dit gebied gewoond en gewerkt hebben en ze vertelde ons al dat het hier ook echt koud kan zijn. Dat hoorde ik ze wel zeggen en ik geloofde ze ook, tegelijkertijd had ik zoiets van ‘als hollander zal dat toch wel meevallen?’. Nou niet dus!
Gelukkig hebben wij een haard in ons huisje, waar we dus ook dankbaar gebruik van maken. Het heeft zeker wel nut, ook al zijn onze muren voor mijn gevoel van papier. Zo krijgen we het in huis soms wel opgestookt tot 16 graden, terwijl het buiten 8 is. Dat is echter niet helemaal mijn punt, ik deel dit omdat ik nu dus regelmatig bezig ben met fikkie stoken!
Vuur laat mij altijd denken aan het vuur van de Heilige Geest. Iets wat onmisbaar is voor een gelovige, voor een volgeling van Jezus. Vaak genoeg heb ik het voorbeeld gehoord van hoe een kooltje dat op zichzelf komt te liggen uit gaat. Dat je bij elkaar veel meer warmte voortbreng en dat er dan vlammen ontstaan. Dat is zeker waar!
Wat mij nu de laatste tijd opvalt is echter iets heel anders. Iets dat in het natuurlijke waar is en waarvan ik denk dat het ook waar is in het geestelijke. Een kooltje dat bedolven ligt onder het as blijft veel langer warm. Graaf het uit, leg het bij brandbaar materiaal, blaas en er is weer vuur. Blazen is sowieso iets wat van grote noodzaak is.
Nu de vergelijking met de kerk. Blaas het as weg, zorg voor brandbaar materiaal en blaas opnieuw! Stof die boel op, schud, weg met datgeen wat nutteloos is (behalve dan dat het isoleert). Zorg voor nieuwe discipelen, jong gelovigen vuren aan en zijn aan te vuren. Het is de bedoeling om discipelen te maken die ook weer discipelen maken! Leg dat warme jasje af, ga uit en verzamel nieuw hout.
Dus; te druk?
Ik geloof dat we de juiste prioriteiten moeten stellen. We moeten stoppen met de omstandigheden de schuld te geven. Doen! Gaan! We verspillen kostbare tijd en energie. Voor hen die de waarheid kennen: LEEF DE WAARHEID!
