De titel van deze post is eigenlijk al direct een interpretatie. Ik ben duidelijk gekleurd in mijn mening over dit onderwerp. Precies ook waarom het goed is om dergelijke opdrachten te doen.
Wil je bij het begin beginnen? Hier de eerste post:
Journaling – Een eerlijk begin
De opdracht
De opdracht is wat mij betreft al even gekleurd als de titel die ik gekozen heb voor deze blogpost. De reden is wat mij betreft duidelijk, maar dat weerhoudt mij er niet van om het nog met jullie te delen. Huilen is een onderwerp dat je als man zijnde niet aansnijdt! Het is een regel waar iedere man zich wel iets bij kan indenken; ‘mannen huilen niet!’.
Mijn uitwerking
Het is nog steeds volledig mijn bedoeling om me te houden aan mijn eerdere keuze om mijn uitwerking voor mezelf te houden. Reden is dat ik dan echt kan schrijven wat er in mij op komt zonder me zorgen te maken om sociaal wenselijk. Deze opdracht heeft echter heel veel te maken met sociaal wenselijk en dat maakt het voor mij extra interessant.
Ik geef openlijk toe dat het mij moeite kost om te huilen en daar heb ik ook echt over geschreven bij deze opdracht. Het taboe op huilen voor mannen is er echt en gaat ook niet zomaar weg. Of we het weg moeten willen is wat mij betreft ook maar de vraag. Dan kom je echter in een hele andere discussie terecht.
Deze opdracht laat het nut zien van tranen en dat is goed. Ook geeft Ollie Aplin aan dat er een tijd en een plaats is waarin tranen acceptabel (of zelfs wenselijk) zijn. Goed om eens naar te kijken want tranen hebben daadwerkelijk nut! Het is een onderdeel van verwerking.
Troost
Nu kom ik op een heel persoonlijk punt. Ik kan enorm geraakt worden en de noodzaak om te huilen ervaren, maar daadwerkelijk huilen is iets wat me niet makkelijk afgaat. Niet zozeer omdat ik het zie als zwakheid (ook wel, het is een hardnekkige overtuiging), maar meer omdat ik geen aandacht wil. Ik zie huilen als een onderdeel van het verwerkingsproces en daar wil ik het liefst in één keer doorheen, zonder onderbreking. Als iemand naar me toe komt en me vraagt of het gaat, is dat heel lief bedoeld! Ik waardeer het ook echt, maar tegelijkertijd onderbreekt het mijn ‘verwerkingsproces’ en moet ik een stap terug doen.
Ik was bezig met het verwerken van iets en opeens moet ik uitleggen waar ik mee bezig ben. Natuurlijk besef ik me heel goed dat het een mogelijkheid is om juist extra de diepte in te gaan. Als er iemand naar je toekomt en je aanspreekt terwijl je zit te huilen dan is dat iemand die om je geeft, dat doe je namelijk niet zomaar! Huilende mensen laten we liever met rust, althans dat is over het algemeen mijn reactie. Wanneer iemand je dan aanspreekt is het goed mogelijk dat die persoon je juist die laag dieper kan helpen te ontdekken.
Moeilijk onderwerp
Het is en blijft wat mij betreft een moeilijk en ongemakkelijk onderwerp!
Mijn pro-tip is om je als man zijnde onder de douche terug te trekken om daar eens lekker een potje te gaan janken. Heerlijk, niemand die je komt opzoeken (tenzij je heel luidruchtig huilt) en de tranen vallen ook niet op. Sterker nog, je staat daar en het voelt wel alsof alles van je afgewassen wordt.
